SUPRANOMEN

SUPRANOMEN

apud citimi aevi Scriptores dictum cognomen, nomen videl. quod nomini proprio addi consuevit, Gallis Surnom. In Charta vetere apud Ughellum A. C. 954. Petro viro Magnifico, qui et supernomen vocatu® Pazzii seu Gregorii et Rotae. Sic autem dictum est, quod in actis praesertim publicis, quibus testes subscriberent, seu ad discrimen similium nominum; seu ad pleniorem personarum designationem, supra singulorum nomina, locorum et praediorum, quae incolerent: aut quorum domini erant, nomenclaturas adderent Notarii. Epinomen ucoe hybridâ vocant Notae Tyronis p. 35. Et quidem in Francia Supranomina huiusmodi vix, ante tertiam Regum familiam, innotuisse docet Duchesnius in Histor. Minimor. l. 2. c. 1. Quod cum et secndogeniti observarent, praediorum, quae in haereredii sortem a Parentibus acceperant, nomina vice cognominum usurpantes, ac in posteros similiter transferentes, inde postmodum enatae sunt tot difficultates in familiarum stemmatibus enucleandis. Alius et longe diversus cognominum inductus usus, ex nominibus, quae Iocularia vocat Ausonius, quibus discernerentur a se invicem eiusdem nominis viri, Nobiles atque inferioris etiam conditionis, ut cum modo a colore, Albi, Nigri, Rufi; modo a vestitu, Cpeti, Grisa-gonellae, Pellis lupi; modo a moribus, Hutini; modo a fortitudine, Martelli etc. cognomina adsumerent; Haec enim eorum singulis propria fuerunt, nec ad posteros transiêre. Car. du Fresne in Glossar. de veterum vero Romanorum Cognominibus, vide supra in voce Nomen.